Dzisiaj kontemplujemy dzień z życia Jezusa. Życie, które ma dwie oczywiste strony: modlitwa i działanie. Jeśli życie chrześcijanina ma naśladować życie Jezusa, nie możemy ignorować żadnego z obu wymiarów. Wszyscy chrześcijanie, włącznie z tymi, którzy poświęcili życie kontemplacji, winniśmy poświęcać się czas na modlitwę i działanie, chociaż ten czas będzie się różnił w zależności od osoby. Nawet mnisi i mniszki klauzurowe poświęcają odpowiednią ilość czasu na pracę. Z drugiej strony my będąc bardziej „świeccy”, jeśli pragniemy naśladować Jezusa, nie powinniśmy pogrążać się w niepohamowanej pracy bez namaszczenia jej modlitwą. Uczy nas św. Hieronim: «Chociaż Apostoł nakazał modlić się nieustannie, (…) wypada abyśmy przeznaczyli odpowiedni czas na to ćwiczenie».

Ale czy Jezus potrzebował tych długich chwil modlitwy na osobności, gdy wszyscy spali? Teologowie studiują psychologię Jezusa-człowieka: w jakim stopniu miał bezpośredni dostęp do swej boskości, i w jakim stopniu był «podobny do nas, z wyjątkiem grzechu» (Hbr 4,5). Na ile to jest możliwe zbadać, Jego „praktyka” modlitwy była widocznym przykładem dla nas.

Modlitwa zapewniona, zostaje nam jeszcze naśladować Go w działaniu. W dzisiejszym fragmencie, widzimy Jezusa „organizującego Kościół”, to znaczy wybierając tych, którzy mają się stać przyszłymi ewangelizatorami, wezwanymi do kontynuowania Jego misji w świecie. «Z nastaniem dnia przywołał swoich uczniów i wybrał spośród nich dwunastu, których też nazwał apostołami» (Łk 6,13). Następnie odnajdujemy Go leczącego wszelkie rodzaje chorób. «A cały tłum starał się Go dotknąć, ponieważ moc wychodziła od Niego i uzdrawiała wszystkich» (Łk 6,19), mówi Ewangelista. Aby nasze upodobnienie do Niego było zupełne, brakuje nam jedynie by i od nas wychodziła moc, która wszystkich uzdrawia, co jest możliwe jedynie jeśli jesteśmy wszczepieni w Niego, abyśmy dali owoc (zob. J 15,4).