Dzisiaj, Jezus mówi nam o potrzebie i sile modlitwy. Nie da się zrozumieć życia chrześcijańskiego bez relacji z Bogiem, a w tej relacji modlitwa zajmuje centralne miejsce. Podczas gdy żyjemy na tym świecie, my, chrześcijanie podążamy pielgrzymim szlakiem, a modlitwa zbliża nas do Boga, otwiera nam bramy Jego ogromnej miłości i daje nam przedsmak niebiańskich rozkoszy. Dlatego też chrześcijańskie życie to ciągła prośba i poszukiwanie: «Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie, pukajcie, a otworzą wam» (Mt 7,7), mówi nam Jezus.

Jednocześnie, modlitwa przemienia sprawia, że nasze kamienne serce mięknie: «Jeśli więc wy, choć źli jesteście, umiecie dawać dobre dary swoim dzieciom, o ileż bardziej Ojciec wasz, który jest w niebie, da to, co dobre, tym, którzy Go proszą.» (Mt 7,11). Najlepsze podsumowanie tego, o co możemy prosić Boga znajduje się w modlitwie Ojcze Nasz: « Niech przyjdzie królestwo Twoje; niech Twoja wola spełnia się na ziemi, tak jak i w niebie. » (cf. Mt 6,10). Podczas modlitwy zatem nie możemy prosić o byle co, ale o to, co jest naprawdę dobre. Nikt nie życzy sobie niczego złego, dlatego nie możemy w modlitwie prosić o nic złego dla innych.

Niektórzy narzekają, że Bóg ich nie wysłuchuje, bo nie widzą natychmiastowych efektów albo sądzą, że Bóg ich nie kocha. W takim przypadku, warto przywołać pewną radę św. Hieronima: «Jeśli ten, który prosi, otrzymuje, jeśli szukający znajduje, a kołaczącemu otworzą, wobec tego, komu nie dano, kto nie znalazł, komu nie otworzono, jasną jest rzeczą, że w sposób niewłaściwy prosił, szukał i pukał"». Prośmy więc w pierwszej kolejności, żeby Bóg uczynił nasze serce dobrym na wzór Jezusa Chrystusa.