W Ogrodzie Oliwnym rozpoczął się proces “ogołocania się” Jezusa Chrystusa: w Nim Bóg “ukrył” swoją boskość (w rzeczywistości “ukrywał” ją od jego urodzenia). W końcu zechciał oddać życie, choć wszyscy spodziewali się innego “zwycięstwa”…

Jednak teraz sprawiedliwości staje się zadość i Zmartwychwstały Jezus “odzyskuje” swoje boskie przywileje: to właśnie jest Wniebowstąpienie! Miejsce to Niebo: to tam Chrystus zostaje “wyniesiony” w całości, w swoim zmartwychwstałym Ciele (na zawsze naznaczonym ranami swojej męki, które są znakiem jego miłości do człowieka). (Rozwiń: «Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi»). 

To nowy powód nadziei! Wniebowstąpienie Pana jest naszym wywyższeniem! Nigdy Ziemia nie była tak blisko Nieba jak wtedy! Dla Świętej Maryi ten cud chwały był radością, ale jednocześnie oznaczał nową rezygnację… Znów “pozostała na ziemi” (nigdy lepiej powiedziane!).

***

1) «Nie zatrzymuj Mnie, jeszcze bowiem nie wstąpiłem do Ojca. Natomiast udaj się do moich braci i powiedz im: "Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego oraz do Boga mego i Boga waszego"» (J 20,17). Te piękne słowa Jezus Zmartwychwstały skierował do Marii Magdaleny. Potem już nie będziemy mogli go “zatrzymać”, ale “mieć” (bardziej niż kiedykolwiek): jego Ojciec jest naszym Ojcem (boskie synostwo), będziemy mogli go spożywać (Eucharystia) i On także będzie nas “mieć” (przez obecność w nas Ducha Świętego). Bóg jest z nami, lecz inaczej niż przedtem… «Dzięki Chrystusowi wzniesionemu do nieba człowiek wszedł w niesłychany i nowy sposób w zażyłość z Bogiem; człowiek już na zawsze odnalazł swoje miejsce w Bogu» (Benedykt XVI) (Rozwiń: «Po rozmowie z nimi Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga»). 

2) «A kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi i został uniesiony do nieba.» (Łk 24,51). Uczniowie musieli go widzieć cieleśnie, skoro widzieli go jak “się uniósł”. Cały Chrystus został przyjęty do niebieskiej chwały. Dosłownie mówiąc: pierwszy raz ludzkie ciało wchodzi do Nieba. To nasza droga! Doprawdy my chrześcijanie znając te tajemnice jesteśmy uprzywilejowani. 

3) «Po tych słowach uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu.» (Dz 1,9). Obłok, który go ukrył oznacza, że Jezus Chrystus został “wzięty” (przyjęty) do nieba i wywyższony po prawicy Boga Ojca. Jest to część paschalnego nieba: męka-śmierć-zmartwychwstanie-wniebowstąpienie-chwała (uznanie zasług i objawienie ukrytej chwały). Nie widzimy go nie dlatego, że go nie ma, ale bożyje w wyższym stanie niż my: w Niebie!, w domu Ojca!

4) «Oni zaś oddali Mu pokłon i z wielką radością wrócili do Jerozolimy» (Łk 24,52). Paradoksalne!: przestają go widzieć i są bardzo zadowoleni… Faktem jest, że kiedy przestali go widzieć nie mieli wrażenia, żeby Jezus odchodził gdzieś daleko. Jest raczej zupełnie odwrotnie, Jezus Chrystusposyła ich na misję i w tej misji im towarzyszy: «Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!» (Mk 16,15) i «Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata» (Mt 28,20). To rzeczywistość, która także nas dotyczy: posyła nas i z namijest!

5) «Wszyscy oni trwali jednomyślnie na modlitwie (...), z Maryją, Matką Jezusa, i braćmi Jego» (Dz 1,14). Maryja w swoim życiu wiele razy i przy różnych okazjach musiała “żegnać się” ze swoim Synem (kiedy odszedł z domu, kiedy oddał swoje życie na Krzyżu…). Tym razem z radością, lecz także z tęsknotą, którą próbujemy zaspokoić naszym uczuciem do Maryi naszej Matki, gdyż Ona pozostała tu, aby towarzyszyć w pierwszych krokach rodzącego się Kościoła Chrystusa.