Trzecie jest “Głoszenie Królestwa Bożego i wzywanie do nawrócenia”. Jest to Tajemnica, która dotyczy najważniejszej części życia Pana Jezusa: mniej więcej trzy lata! (przedstawiamy je w dwóch częściach) (Rozwinięcie: kliknij tutaj). Jest to bardzo bogaty w treść etap Historii Zbawienia i jednocześnie kluczowy, bo dotyczy Objawienia. Cała uwaga skupia się bezpośrednio na Chrystusie; obecność Maryi Dziewicy jest tutaj “odczuwalna” (wyraźnie pojawi się ona na Kalwarii).

***

1) «Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez proroków (...), a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna.» (Hbr 1,1-2). Objawienie sięga “szczytu”: «Gdy jednak nadeszła pełnia czasu, zesłał Bóg Syna swego, zrodzonego z niewiasty …» (Ga 4,4). Jest to “pełnia”, która przekracza wszelkie ludzkie oczekiwania! I rzeczywiście, po Przemienieniu, czyli namaszczeniu Syna («Oto jest mój Syn umiłowany»), Bóg Ojciec polecił nam: «Jego słuchajcie» (Mt 17,5). I oby nasza modlitwa była prawdziwym “słuchaniem”! (Ważne jest medytowanie Ewangelii: kliknij tutaj).

2) «Jezus czynił i nauczał od początku» (Dz 1,1). Nauka Jezusa bardzo szybko wzbudziła podziw wśród prostych ludzi; lud widział w Nim coś niezwykłego: «Zdumiewali się Jego nauką: uczył ich bowiem jak ten, który ma władzę, a nie jak uczeni w Piśmie» (Mk 1,22) (Rozwinięcie: kliknij tutaj). Jezus Chrystus kilka razy musiał skrytykować uczonych w Piśmie, gdyż «Mówią bowiem, ale sami nie czynią.» (Mt 23,3). Pewnego dnia (był szabat!) Pan Jezus uleczył pochyloną kobietę, a przełożony synagogi, ku zdumieniu wszystkich tam obecnych, nie zdobył się na nic innego jak zarzut: «Jest sześć dni, w których należy pracować. W te więc przychodźcie i leczcie się, a nie w dzień szabatu!» (Łk 13,14)... Bez dzieł miłosierdzia jakiekolwiek głoszenie nie ma sensu (Rozwinięcie: kliknij tutaj).

3) «Prorok potężny w czynie i słowie» (Łk 24,19): tak wspominał Go Kleofas idąc ze smutkiem drogą do Emaus, rano w dniu zmartwychwstania. Kilka tygodni później Szymon Piotr tak opowiadał o Nim ludziom w Jerozolimie: «Męża, którego posłannictwo Bóg potwierdził wam niezwykłymi czynami, cudami i znakami» (Dz 2,22). W “czynach” Chrystus pokazał panowanie nad materią, czasem i duchami, które posiada tylko Bóg. Przykładów nie brakuje: od przemiany wody w wino, rozmnożenia chleba i ryb, do chodzenia po wodzie; uzdrowienia na odległość; wyrzucał złe duchy i przywracał życie umarłym (nawet takim, których ciało ulegało już rozkładowi jak ciało Łazarza); nie tylko czytał myśli ludzi, ale także znał ich życie (Natanael, Samarytanka)… Tylko Jezus może nam powiedzieć: «A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata» (Mt 28,20). W tym jest nasza nadzieja i nasze pocieszenie! Królestwo Boże jest pośród nas... (Rozwinięcie: kliknij tutaj) (Radość z obecności Boga pośród nas: kliknij tutaj).

4) «Nie samym chlebem żyje człowiek, lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych» (Mt 4,4; cf. Pwt 8,3). Autorytet Pana pochodził z Jego Mądrości: doskonale, jak nikt, znał Święte Pisma i rzeczywiście w Nim Pismo się wypełniało (rozwinięcie, kliknij tutaj). Pewnego dnia cytując słynny fragment z Izajasza 61,1-2 («Duch Pana Boga nade mną…») z całą naturalnością dodał: «Dziś spełniły się te słowa Pisma, któreście słyszeli» (Łk 4,21). Chrystus jest jedyny!: Jego przyjście było długo zapowiadane i pobyt szeroko opisywany (cztery Ewangelie i pozostałe pisma Nowego Testamentu). W Nim spotykają się wszystkie zapowiedziane mesjańskie tytuły: Syn człowieczy, Syn Dawida, Sługa cierpiący Yahwe, Syn Boży… (Ich serca pałały, kiedy Pisma im wyjaśniał: kliknij tutaj).

O ile Biblia jest “podręcznikiem życia”, to Ewangelia jest “podręcznikiem szczęścia”; jeśli Biblia jest “biografią Boga”, to Ewangelia jest “portretem widzialnego oblicza Boga”. Wielu padało na kolana przed Chrystusem (Syrofenicjanka, ojciec syna epileptyka, Maria Magdalena…), a ja?

5) «Dlatego każdy uczony w Piśmie, który stał się uczniem królestwa niebieskiego, podobny jest do ojca rodziny, który ze swego skarbca wydobywa rzeczy nowe i stare» (Mt 13,52). Przesłanie Jezusa Chrystusa jest zaskakująco aktualne we wszystkich czasach i epokach ludzkości (rozwinięcie: kliknij tutaj). Przypowieści Pana Jezusa są wspaniale pouczającymi wyjaśnieniami czym jest Królestwo Boże wczoraj, dziś i jutro. Weźmy przykład zakwasu, który fermentuje ciasto: dzisiaj bardziej niż kiedykolwiek my chrześcijanie widzimy jak zakwas, który ma ożywiać świat powinien działać ze środka świata (zakwas nie spełni swojej funkcji i nie zadziała na ciasto pozostając na jego brzegu). Dlatego tak ważne jest, aby wszyscy ochrzczeni uczestniczyli w kapłaństwie Chrystusa (Kościół tworzy Lud kapłański), aby aktywnie działali wierni świeccy, uświęcając się poprzez pracę i małżeństwo…

6) «I Ja ciebie nie potępiam. - Idź, a od tej chwili już nie grzesz!» (J 8,11). Aby przyjąć Królestwo Boże musimy nawrócić się do Boga. ¡Nie możemy przyjmować Boga w jakikolwiek sposób! Chrystus wzywał na nawrócenia od początku swojej publicznej misji (rozwinięcie: kliknij tutaj); ale jest to wezwanie, które zawiera też w sobie dar miłosierdzia. Przez te wszystkie lata, my ludzie Kościoła może za bardzo skupialiśmy się na tym pierwszym, a pomijaliśmy to drugie. Jak na to nie patrzeć, okazuję się, że w ostatnich czasach Duch Święty nakłonił nas do głoszenia Miłosierdzia Bożego, które zaprasza do nawrócenia bez upokorzenia. Począwszy od powierzenia się Najświętszemu Sercu Jezusa przez świętą Małgorzatę Alacoque, do zawierzenia Boskiemu Miłosierdziu głoszonemu przez Świętą Faustynę Kowalską, Kościół wchodził w etap zwany “Czasem Miłosierdzia”. Ten czas jest nieodwracalnym procesem w naszej Historii Zbawienia… (Rozwinięcie: kliknij tutaj).